Volgestouwde ruimtes is het dominante thema in het werk van Marjan Teeuwen.
Met de inzet van verschillende media en met behoud van een sterke samenhang (fotografie, film, installaties en tekeningen) onderzoekt ze één en ander.
De tot de nok opgetaste kamers zijn als een mer à boire voor het oog: een ontelbare hoeveelheid boeken, tassen, kranten, kleding, planten, dozen, hout, huisraad etc. De spullen zijn bij elkaar gezocht op functie, textuur en kleur en in een architectuur van horizontale of verticale banen gestapeld, gerangschikt in een wankel evenwicht. De afgewogen ordening van de elementen geeft het geheel helderheid en structuur.
Plafonds, vloeren en muren zijn niet meer als zodanig te herkennen, waardoor het perspectief behoorlijk wordt aangetast. Ruimtelijkheid en beweging enerzijds vindt zijn tegendeel in beklemming en afgeslotenheid anderzijds. Perspectief en platheid vechten om voorrang. Dit beïnvloedt de oriëntatie van de beschouwer, die als het ware in het werk gezogen wordt.
Verder zijn krachten van bouwen en afbreken, van verval en opstanding opvallend. Deze op het eerste gezicht tegengestelde krachten, staan in een wankel evenwicht, strijdend en onbeslist. De constructieve kracht van het bouwen wordt gepareerd door de neerwaartse druk van de zwaartekracht, benadrukt door de wijze van stapelen en de keuze voor bepaalde materialen (zoals sloopafval en planten). De claustrofobische benauwenis is naast het obsessieve karakter kenmerkend.
Teeuwen maakt sinds kort ook films; zij zijn te karakteriseren als tableaux vivants, bewegende foto's. Er is geen plot of verhaal. Er is geen geluid. Kenmerkend is dat steeds vanuit één standpunt wordt gefilmd, waardoor een geconcentreerd beeld met minimale bewegingen ontstaat. Juist de spanning tussen beweging en stilstand is, naast de inhoudelijke uitgangspunten, kern van de film. Het scenario is compact, de visuele en inhoudelijke impact groot.
Het obsessieve karakter van Marjan Teeuwen haar werk plaatst het uit de werkelijkheid en in de traditie van de kunst (-geschiedenis). Het thema is verwant aan schilderkunstige genres als het stilleven en het interieur. In feite zijn het ruimtevullende stillevens. Of groepsportretten van spullen. Of zelfportretten. De menselijke figuur ontbreekt, toch is de aanwezigheid sterk voelbaar. De zichtbare leegte is in feite tot de nok gevuld met leven.